ชวนอ่าน

ม่านชีวิต

คำโปรยปกหลัง

เมื่อม่านชีวิตเปิดออก ทุกชีวิตเริ่มต้นและดำเนินต่อไป ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ สมหวังหรือพลาดพลั้ง มีรอยยิ้มหรือมีน้ำตา ชีวิตของเทเรซา เฉินก็เช่นกัน ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านทุกข์ผ่านสุข ผ่านร้ายและดีมามากมาย ทว่าเธอยังคงอดทนเดินหน้าสู้ต่อ จนกระทั่งถึงวันที่ม่านชีวิตปิดลง

ความรู้สึกหลังอ่านจบ

เล่มบาง ๆ แต่จับคนอ่านอยู่หมัด แม้จะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยไปกับตัวละครเอก แต่ก็ยังตามอ่านชีวิตของนางตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงหลับตาลงตลอดกาล ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงเป็นหนังสือที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ รางวัลประภัสสร เสวิกุล ครั้งที่ 1

ผู้เขียนเลือกนำเสนอบางแง่มุมของตัวละครเอก โดยไม่ต้องเล่าหมดเปลือก แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้คนอ่าน พอจะจินตนาการความเป็นมาเป็นไปในจุดเชื่อมโยงและพลิกผันบางอย่าง มีการเปรียบเทียบสถานการณ์จำเป็นในรุ่นแม่กับลูกชาย ทำให้มองเห็นต่างมุมกัน กลายเป็นความเข้าอกเข้าใจและเห็นใจกัน

ผู้เขียนสะท้อนหัวใจแม่ออกมาได้หมดเปลือก...แม่ก็คือแม่ แม่เก็บความสับสนกระวนกระวายใจ ความโกรธ ไม่พอใจ แม้แต่ความเจ็บป่วยของตัวเอง โดยไม่ยอมบอกลูก เพียงเพราะอยากให้ลูกมีความสุขและทนเห็นความทุกข์ใจของลูกไม่ได้ แต่เมื่อลูกเป็นทุกข์แม่อีกนั่นล่ะที่จะอยู่เคียงข้าง ลูบหัวลูบหลัง ทำอาหารให้กิน โดยไม่ต้องพูดอะไรกันมาก

แม้ตัวเอกจะตายตอนจบ ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เกิดความเศร้าหมองในใจ การตายของตัวละครเอกกลับกลายเป็นการสร้างความสัมพันธ์ของตัวละครอื่นให้แน่นแฟ้นขึ้นไปกว่าเดิม และมีความหวังว่าตัวละครอื่น ๆ ที่อยู่ในภาระรับผิดชอบของตัวละครเอก จะมีทางเดินชีวิตในอนาคตที่ดีขึ้น

ชอบตอนจบแบบนี้มาก...เป็นกำลังใจให้นักเขียนต่อไปนะคะ

ป.ล. แอบคิดว่าผู้เขียน คือ อลัน โจว ในเรื่องนะคะ รู้เรื่องของ 'คุณน้า' ทุกเรื่องเลย